Afscheid...

Vandaag mijn laatste dag in Xela, morgen vertek ik naar Antigua (vlakbij de hoofdstad) om overmorgen vroeg te vertrekken. Zondag ben ik dan weer in Nederland.
Nog gezellige laatste dagen gehad, maar afscheid nemen is niet leuk. Daarom vooral foto´s van mensen deze keer. Natuurlijk op de foto met Amparro en Oralia, Oralia en haar kinderen, en natuurlijk een van de vele foto´s die ik van Karla gemaakt heb, het dochtertje van Oralia , echt een klein monstertje die dol is op Nederlandse liedjes, die ik dan natuurlijk moet zingen. Misschien dat ik die kleine nog wel het meest zal missen!
Verder een foto met mijn salsalerares. Gisteren nog gezellig uit geweest..... vanmorgen voelde het wel wat pijnlijk rond de heupjes, maar ja..
Vanavond heb ik nog een benefietetentje, maar misschien blijf ik toch maar lekker rustig "thuis" en neem ik afscheid van alles en iedereen in Casa Argentina waar ik verblijf, of misschien tellen de jaartjes toch een beetje..... ;-)

Reis naar het noorden, deel 2

Naast het bekijken van alle feestactiviteiten ook veel gewandeld. Gewoon wat rondlopen en zien hoe mensen leven. Veel mensen wonen aan blubberige weggetjes en hebben hun eigen stukje grond waar ze vooral mais en bonen kweken.
Na bijna een week in Nebaj met pijn in mijn hart naar Todos Santos vertrokken, een dorp verder afgelegen in de bergen, vooral bekend omdat de mannen hier nog bijna allemaal hun traditionele kleding dragen. Heel bijzonder om zowel kleine kinderen als volwassenen als oudere mensen met dezelfde kleding te zien. Verder zijn het in Guatemala vooral de vrouwen die er zo mooi uitzien. Veel mannen dragen hun traditionele kleding niet meer, vanwege discriminatie en omdat Amerikaanse kleding, zoals het hier vaak genoemd wordt, veel goedkoper is.
In Todos Santos was ik de eerste nacht de enige toerist. Op zaterdag was het wat drukker omdat er dan markt is en je ziet, zoals op de foto, de hele dag mannen op het plein naar mensen staan kijken, een mooi gezicht, vooral door de kleding. Als je door het dorp loopt zie je overal bij de huizen vrouwen zitten weven. De mensen waren over het algemeen heel vriendelijk en het was gemakkelijk praatjes aan te knopen. Ik heb wel 3 uur zitten kletsen met een man die jaren in de Verenigde Staen had gewoond. Verder heb ik een film gezien over het leven van de mensen in Todos Santos 20 jaar geleden. Veel mensen uit het dorp zijn naar de Verenigde Staten geëmigreerd, wat meer welvaart, maar ook meer sociale problemen heeft gebracht, heb ik begrepen. Omdat er vanaf 19.00 uur ´s avonds niets meer te beleven valt, vond ik het wel o.k. om na 2 nachten weer naar Xela te vertrekken. En daar ben ik nu alweer druk aan het werk en aan het weven. Wordt vervolgd. Nog één blog, denk ik.

Weer terug van mijn reis naar het noorden... deel 1

Dit was een bijzondere week. Ik ben naar het noorden geweest; naar Nebaj en Todos Santos. In Nebaj waren de jaarlijkse feesten van de patroonheilige. Hoewel niet altijd bepaald aangenaam (af en toe worden je ingewanden goed door elkaar gehusseld of zit je opgepropt in en stampvolle bus) is reizen hier wel gemakkelijk. Je stapt als vanzelf van de ene bus in de andere. Onderweg weer veel mooie landschappen: groen en heuvelachtig, met overal kleine dorpjes met mensen met prachtige steeds verschillende kleding. Niet kunnen fotograferen is hier echt frustrerend. Maar de meeste mensen stellen het niet op prijs gefotografeerd te worden en dus blijft het bij wat algemene straatbeeld foto´s die maar nauwelijks weergeven hoe mooi de werkelijkheid is.
In Nebaj zou ik in een gastgezin gaan, maar dat heb ik maar 2 dagen volgehouden. Ik voelde me nogal geïsoleerd daar en dat was niet helemaal zoals ik me het had voorgesteld. Ten eerste omdat het gezin nogal ver van het centrum woonde en ik als ik ´s avonds weg wilde of gewoon naar huis wilde lopen over een stil landelijk weggetje moest. Niet gevaarlijk denk ik, maar toch ook niet echt prettig. Ik had een grote kamer, maar zonder ramen en behalve een bed, tafel en stoel helemaal leeg. De familie woonde en sliep met 5 man in een andere even grote kamer. Daar stonden 2 bedden: een voor de ouders, en een voor de 3 kinderen. Je begrijpt al dat ik niet echt werd uitgenodigd om daar ´s avonds bij te komen zitten. De keuken bleek een houten hokje achter het huis met een houtoven en een bankje ertegenover om te zitten en te eten. Mij werd gevraagd of ik niet liever in mijn kamer wilde eten. Ik begreep de hint en ook logisch, maar ik voelde me toch een beetje geïsoleerd ondanks dat dochter van 9 jaar me steeds gezelschap hield.
´s Morgens werd er water opgewarmd en zat ik in de douche op een krukje met een emmer warm en een emmer koud water om me te wassen. Dat was eigenlijk wel heel verfrissend. De eerste nacht werd ik om 23.00 uur wakker. Ja, ik lag er al vroeg in, omdat vader dronken thuis kwam en er ruzie tussen de ouders ontstond. Pa verdween weer en later die nacht stond hij weer voor de deur, maar deed moeder niet meer open en hoorde ik eerst veel lawaai en later af en toe een klagerig geluid. Ik vermoed dat hij gewoon voor de deur heeft gelegen. Er zijn hier veel alcoholproblemen en met de feesten is het vaak erger dan normaal.
De volgende dag was er geen vuiltje aan de lucht, maar ik werd de dag erna om 5.00 uur wakker omdat de tv keihard aanstond. Tsja, dat is een voor mij wat mindere kant van Guatemala. Er is altijd veel lawaai. Maar verder lijkt niemand zich daaraan te storen. Maar ik besloot toen verder toch maar gewoon in een hotel te gaan, niet leuk om te zeggen, want ik had ondertussen uit de ruzie wel begrepen dat pa werkloos was en ik neem aan dat ze het geld goed konden gebruiken. Wel een ervaring, en ook weer en bevestiging van hoe luxe wij het hebben, materieel in ieder geval.
Deze week had ik ook wat Spaanse les genomen en had een niet zo geweldige maar wel aardige docent.Iedere dag was er van alles te beleven en soms ging ik met de docent kijken naar een van de vele optochten: voor kleine kinderen, voor jongeren, voor penitentie, processies, enz. Daarnaast was er veel live-muziek op het plein, een markt, kermis met spelletjes als ringetjes werpen om cola-flesjes, tafelvoetbal, enz. En altijd veel mensen op de been, meestal in traditionele kleding. Bovendien vanaf het plein een prachtig uitzicht, want Nebaj is omgeven door heuvels/bergen.
Wordt vervolgd......

Rustig weekje...

Een rustig weekje is het bij Trama deze week, ook hier gaat het leven zijn gangetje :-) Het weekend was wel bijzonder. Zaterdag met drie Baskische meisjes naar een uitzichtspunt op een werkende volkaan geweest. Dat was indrukwekkend en een pittige, maar mooie wandeling ernaartoe. Ik had wel wat moeite het tempo bij te houden, de jaren beginnen toch echt te tellen....
´s Avonds was er een Maya ceremonie met dans en eten in het huis waar ik nu verblijf.
Zondag met 2 andere vrijwiligers bij Amparo op bezoek geweest, dat is een van de twee vrouwen van Trama. We hebben heerlijk gegeten. Wel en heel ander leven: Amparo woont met haar man, drie kinderen en drie kleinkinderen in een klein huisje. Hoewel ze het niet slecht hebben is het toch wel een groot verschil met Nederland. De keuken bestaat voor en deel uit golfplaten en de rest is vooral van hout. De wc bijvoorbeeld wordt gedeeld met de buren en heeft geen stromend water, een donker hokje. In het gangetje werd er een dansdemonstratie gegeven door kleindochter en later zoals te zien ook door mij :-). Een bijzondere ervaring weer: een gezellige, gastvrije familie.
Deze week dans ik trouwens regelmatig, want ik zit op salsales. Jammer dat ik niet eerder begonnen ben, want het is erg leuk! Verder ben ik begonnen met het weven van een tafelkleedje, met borduursel....ik hoop dat dat gaat lukken.
O ja, en maandag ben ik nog naar een markt in een dorpje in de omgeving geweest. De foto is maar matig, want ik schaam me toch altijd een beetje om foto´s te maken, maar de kleuren op zo´n markt zijn echt geweldig!!! Je kunt er uren naar kijken. Al die vrouwen met hun prachtige geborduurde blouses en rokken en haarbanden. En wat ze allemaal niet op hun hoofd vervoeren. Het blijft en wonder dat mensen zoveel op hun hoofd kunnen vervoeren zonder het zelfs maar vast te houden.
Volgende week ben ik een weekje op reis, dus tot daarna.

Begin augustus...

Vorig weekend heb ik met een andere vrijwilligster, een Duits meisje een bezoek gebracht aan het dorp waar Oralia woont, op bijna 3 uur afstand van Xela. Oralia reist ieder weekend naar haar dorp met haar 3 kinderen. Door de week slaapt ze in een kamer bij de winkel. We zouden het werk van de vrouwen die voor de winkel weven bewonderen. Het was leuk om de vrouwen te ontmoeten. Ze spreken vrijwel geen Spaans, maar een van de vele indianentalen hier. De omgeving is prachtig, maar je ziet dat sommige vrouwen behoorlijk arm zijn. Oralia heeft voor ons gekookt en daar zaten we bij de geur van hout te eten. Helaas was ik niet zo lekker die dag, later bleek ik amoebe te hebben. Ik was echt slap van de diarree en heb mezelf op een luxe weekendje aan het meer van Atitlan getrakteerd. Heerlijk een grote, schone kamer. Uitzicht op het prachtige meer van Atitlan, zie foto's. Dat was echt genieten!!
De week is verder rustig verlopen. Er waren veel curisten voor weefles en we hebben een nieuwsbrief gemaakt.
Het afgelopen weekend was weer erg leuk. Maar dat wordt het volgende berichtje.