zondag 17 augustus 2008

Weer terug van mijn reis naar het noorden... deel 1






Dit was een bijzondere week. Ik ben naar het noorden geweest; naar Nebaj en Todos Santos. In Nebaj waren de jaarlijkse feesten van de patroonheilige. Hoewel niet altijd bepaald aangenaam (af en toe worden je ingewanden goed door elkaar gehusseld of zit je opgepropt in en stampvolle bus) is reizen hier wel gemakkelijk. Je stapt als vanzelf van de ene bus in de andere. Onderweg weer veel mooie landschappen: groen en heuvelachtig, met overal kleine dorpjes met mensen met prachtige steeds verschillende kleding. Niet kunnen fotograferen is hier echt frustrerend. Maar de meeste mensen stellen het niet op prijs gefotografeerd te worden en dus blijft het bij wat algemene straatbeeld foto´s die maar nauwelijks weergeven hoe mooi de werkelijkheid is.
In Nebaj zou ik in een gastgezin gaan, maar dat heb ik maar 2 dagen volgehouden. Ik voelde me nogal geïsoleerd daar en dat was niet helemaal zoals ik me het had voorgesteld. Ten eerste omdat het gezin nogal ver van het centrum woonde en ik als ik ´s avonds weg wilde of gewoon naar huis wilde lopen over een stil landelijk weggetje moest. Niet gevaarlijk denk ik, maar toch ook niet echt prettig. Ik had een grote kamer, maar zonder ramen en behalve een bed, tafel en stoel helemaal leeg. De familie woonde en sliep met 5 man in een andere even grote kamer. Daar stonden 2 bedden: een voor de ouders, en een voor de 3 kinderen. Je begrijpt al dat ik niet echt werd uitgenodigd om daar ´s avonds bij te komen zitten. De keuken bleek een houten hokje achter het huis met een houtoven en een bankje ertegenover om te zitten en te eten. Mij werd gevraagd of ik niet liever in mijn kamer wilde eten. Ik begreep de hint en ook logisch, maar ik voelde me toch een beetje geïsoleerd ondanks dat dochter van 9 jaar me steeds gezelschap hield.
´s Morgens werd er water opgewarmd en zat ik in de douche op een krukje met een emmer warm en een emmer koud water om me te wassen. Dat was eigenlijk wel heel verfrissend. De eerste nacht werd ik om 23.00 uur wakker. Ja, ik lag er al vroeg in, omdat vader dronken thuis kwam en er ruzie tussen de ouders ontstond. Pa verdween weer en later die nacht stond hij weer voor de deur, maar deed moeder niet meer open en hoorde ik eerst veel lawaai en later af en toe een klagerig geluid. Ik vermoed dat hij gewoon voor de deur heeft gelegen. Er zijn hier veel alcoholproblemen en met de feesten is het vaak erger dan normaal.
De volgende dag was er geen vuiltje aan de lucht, maar ik werd de dag erna om 5.00 uur wakker omdat de tv keihard aanstond. Tsja, dat is een voor mij wat mindere kant van Guatemala. Er is altijd veel lawaai. Maar verder lijkt niemand zich daaraan te storen. Maar ik besloot toen verder toch maar gewoon in een hotel te gaan, niet leuk om te zeggen, want ik had ondertussen uit de ruzie wel begrepen dat pa werkloos was en ik neem aan dat ze het geld goed konden gebruiken. Wel een ervaring, en ook weer en bevestiging van hoe luxe wij het hebben, materieel in ieder geval.
Deze week had ik ook wat Spaanse les genomen en had een niet zo geweldige maar wel aardige docent.Iedere dag was er van alles te beleven en soms ging ik met de docent kijken naar een van de vele optochten: voor kleine kinderen, voor jongeren, voor penitentie, processies, enz. Daarnaast was er veel live-muziek op het plein, een markt, kermis met spelletjes als ringetjes werpen om cola-flesjes, tafelvoetbal, enz. En altijd veel mensen op de been, meestal in traditionele kleding. Bovendien vanaf het plein een prachtig uitzicht, want Nebaj is omgeven door heuvels/bergen.
Wordt vervolgd......